In het โVerhaal van Abelโ deelt een persoonlijk begeleider van Villa Abel een situatie uit de praktijk. De echte namen van de studenten vervingen we door, je raadt het al, โAbelโ. (Met โAbyโ als vrouwelijke en โBelโ als genderneutrale vorm.)
Bij Villa Abel begeleiden we studenten. Een belangrijk onderdeel van de studententijd is in veel gevallen het verlaten van het ouderlijk nest. Dit is heel spannend voor de student en soms ook minstens zo spannend voor de ouder. Ouders zijn soms gewend geraakt om bij alles te helpen, omdat dat lange tijd nodig is geweest. Het kan dan een moeilijk en beangstigend proces zijn om een kind los te gaan laten.
Dit was ook zo in het geval van Bel. Bel had al een tijdje een vurig verlangen om het huis uit te gaan, maar was er onzeker over geworden of die wel in staat was om op zichzelf te gaan wonen. Die onzekerheid was deels ontstaan doordat diens ouders die bijna alles uit handen namen. Zo maakten ze bijvoorbeeld drie keer per dag eten klaar, zelfs toen Bel dat prima zelf zou kunnen en willen doen.
Dit deden ze allemaal vanuit liefde en bezorgdheid, maar tegelijkertijd was het een groot obstakel op Bels weg naar meer zelfstandigheid. Wanneer je nooit iets zelf hoeft te doen, krijg je ook geen vertrouwen in je eigen kunnen.
Een belangrijk thema in de begeleiding van Bel werd daarom het leren begrenzen van diens ouders. Iets wat door diens conflictvermijdende houding een hele uitdaging was. Ook wist Bel niet goed welke woorden te gebruiken om iemand vriendelijk maar duidelijk op afstand te houden. Daarom wees ik Bel op mensen in diens omgeving die misschien model konden staan, waarvan die het begrenzen kon afkijken. Zo had Bel een zus die een expert was in het op haar strepen staan. Bel voelde zich hier vaak ongemakkelijk bij, maar ik liet die inzien dat die juist iets van diens zus kon leren op dit gebied. Ook in de gesprekken met Bel, diens moeder en ik, kon die zien hoe ik ervoor zorgde dat moeder zich niet te veel bemoeide met het begeleidingsproces.
Naarmate de tijd vorderde, werd Bel op diens eigen manier steeds beter in het begrenzen van moeder. Niet door het conflict aan te gaan, maar door rustig en beheerst te vertellen dat die de hulp niet aannam. Ook leerde Bel meer huishoudelijke taken over te nemen binnen de veilige setting van het ouderlijk huis. Zo verzorgde die รฉรฉn keer per week het avondeten waarbij die ook zelf boodschappen deed en een gerecht verzon.
Toch was er nog steeds een gebrek aan zelfvertrouwen. Bel wist niet of de gerechten die die maakte van voldoende kwaliteit waren. Ook al zeiden diens ouders dat het goed genoeg was, dit landde niet. Daarom spraken we af dat Bel een keer voor mij zou koken en dan zou ik het beoordelen. Het werd spaghetti bolognese met een salade. Het ging geweldig en Bel kreeg een dikke tien. Die externe bevestiging was precies wat die nodig had en vanaf dat moment kon die het ook loslaten.
Nu zijn we een paar jaar verder en Bel woont op zichzelf, heeft een baan en een fijne partner. Het leven gaat goed. Moeder woont in de buurt, maar kan Bel nu veel beter loslaten. Zij is trots op het zelfstandige leven dat haar kind heeft opgebouwd en ook best wel trots dat het haar gelukt is om Bel los te laten.
Persoonlijk begeleider: Gita van Wayenburg
Kan jij ook wat hulp gebruiken bij levensvragen?ย Kom vrijblijvend kennismaken.
